STRATA BLISKIEJ OSOBY

Hejka.
Dziś znów poważniejszy post.
Pogadamy o bliskich nam osobach, które już odeszły z tego świata.
Nie wiecie kiedy, a ta bliska osoba zostawi was bądź umrze.

Mi z takich najważniejszych osób umarły dwie, aż dwie.
Tymi osobami były moje prababcie, których nigdy nie zapomnę.
Śmierć jednej z nich jakoś z niosłam, może dlatego, że byłam młodsza? Sama nie wiem.
Ale na niej zawsze mogłam polegać i byłam w szoku, że już jej nie będzie.
Ale śmierć mojej drugiej prababci zniosłam fatalnie. Był to 21 stycznia tego roku, przyszłam ze szkoły i gdy zobaczyłam moją mamę to miała jakieś takie dziwne oczy. Ja zaczęłam jej coś mówić o szkole, a ona mi powiedziała, że babcia nie żyje. Od razu poszłam do swojego pokoju i poszłam płakać. Nawet teraz gdy piszę ten post płacze, bo inaczej nie potrafię. Babcia zawsze mi pomagała, jak nie dogadywałam się z kimś to mówiła mi co mam zrobić, pomagała, opowiadała mi jak wyglądała wojna jej oczami, jako dziecko zawsze chciałam być fryzjerką więc babcia dawała mi się czesać, robiła dla mnie wszystko. Ja nadal nie mogę w to uwierzyć, że już jej nie ma, że już nie będę bawiła się jej włosami, nie pogadam już z nią. To jest takie cholernie trudne. Moi bliżsi przyjaciele wiedzą jaka wtedy byłam. W szkole niedostępna, w domu nie dożycia. Po jej śmierci, czekałam tylko na różaniec, aż ją zobaczę. Chyba tylko ja płakałam bez przerwy. Gdy w nocy słuchałam przygnębiających piosenek była taka jedna, którą nawet jak teraz jej słucham to przypomina mi się babcia i płacze. Już nie ma najważniejszej osoby w moim życiu. Gdy ktoś umrze , wtedy uświadamiamy sobie jak bardzo brakuje nam tej osoby, Każdy próbował mnie pocieszyć, ale w żaden sposób nie da się pocieszyć osoby, której odeszła najbliższa osoba, ludzie muszą to po prostu przecierpieć.


„Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.”